Overexposed Bloggers Anonymus, deel 9
Liefdevol keek Aliza de kring rond.
‘Dank jullie allen voor jullie persoonlijke en openhartige relaas van de afgelopen dagen.’
‘Het was heel dapper van jullie dat jullie hier je verhaal hebben durven vertellen.’
Instemmend gemompel.
Vanavond had ik mijn verhaal met jullie willen delen, willen vertellen, hoe ver ík het heb laten komen. Wat bloggen met míj heeft gedaan.’
Vragende blikken.
‘Maar zoals jullie hebben gezien, is er vandaag een nieuwe gast in ons midden.’
Alle ogen op mij gericht.
Aandacht is geil, maar liefst wel beperkt tot de reactieruimte!
Aliza liet een stilte vallen. Ze keek dromerig voor zich uit, alsof ze iets herkauwde.
‘Morgen. Morgen vertel ik jullie mijn verhaal…’
Plotseling richtte ze haar blik op mij.
‘Zou je jezelf voor willen stellen? En zou je iets over jezelf durven vertellen?’
Koud zweet.
‘Ik ben Moleskine’, zei ik met onvaste stem.
‘Welkom Moleskine!’, daverde het door het lokaaltje.
Niet lang geleden haalde ik hier dikke pakken kranten. Volkskranten om rond te brengen.
Maar ja, een krantenwijk en een blog gaan nu eenmaal niet samen.
Wat gaat er eigenlijk wel samen met bloggen??
‘Ik ben verslaafd’, zei ik. ‘Ik ben een blogger…’
‘Welkom’, klonk het in koor.
Wát een onthaal! Daar kon m’n 50e verjaardag geen puntje aan zuigen.
Het was een bont gezelschap. Bont en blauw.
Sommige van de aanwezigen blogden elke dag.
Kun je het je voorstellen??
Elke dag…
‘Fijn dat je gekomen bent, Moleskine’, zei de man naast me.
Hij droeg een maatpak, had een ruige baard en typte onophoudelijk met z’n tien vingers op z’n knieën.
‘Knieboard’, zei hij verontschuldigend.
Ik fronste begrijpend.
‘We zitten allemaal in hetzelfde schuitje’, zei de vrouw tegenover me.
Teder streelde ze haar Olympus.
Jaloezie?
Ik knikte, maar ik had me mijn eerste bloggersbijeenkomst heel anders voorgesteld.
‘Dan zie ik jullie morgenavond allemaal weer’, zei Aliza.
‘Zelfde tijd, zelfde plaats.’
‘Dan gaan we evalueren en conclusies trekken!’
‘Ben je er morgen ook weer bij?’, vroeg ze.
‘Ik probeer erbij te zijn’, zei ik.
‘Je moet maar zo denken’, zei Aliza, ‘als je hier bent, zit je in ieder geval niet te bloggen.’
Ik probeerde te glimlachen.
Langzaam streek ze met haar hand langs m’n bovenarm, naar m’n schouder.
Haren ten berge.
Ik werd bekopen door het gevoel dat er iets onafwendbaars te gebeuren stond. Morgen.
Met haar hand op m’n schouder keek ze me doordringend aan.
‘Morgen’, zei ze.
Morgen dus. Iets met fatale afloop.
‘Morgen’, zei ik, en kuste haar op haar wang.
Foto: Beeldsprekers
Tekst: Moleskine
Op zaterdagen bloggen Beeldsprekers en Moleskine tezamen.
Beeldsprekers stuurt Moleskine een foto. Moleskine schrijft daar een tekst bij.
Tekst-bij-foto dus, niet omgekeerd.
Oeh wel zielig die afkickende bloggers.
De foto is mooi, en geestig, dat OBA-aanplakbiljet op het glas!
Zo’n zaaltje waarvan je het linoleum en de vochtigheid door het scherm kan ruiken, ook al is het vrolijk geel geschilderd.
De fietsen vertellen me ook van alles.
Ja hoor, alle bloggers zijn er, de bakfietsmoeder
en de gescheiden vader met het kinderzitje achterop.
.
En niet eentje in het fietsenrek.
De meiden van de Wit moeten nog komen.
Wat kan de laatste nu nog meer wensen dan deze aflevering? Leuk geschreven en de ideale voorzet voor de finalegoal. En die foto is geweldig, wat een vondst.
een beetje abrupte maar onverwachte prachtige wending
ook deze toon bevalt me wel!
van Moleskin en beeldsprekers had ik niet anders verwacht.
en subtiel op die deur Beeldsprekers.
aan de fietsen te zien alle leeftijden….. 🙂
Jezzebel succes voor jou
ben benieuwd……
Overexposed Bloggers Anonymus, O.B.A. Humor!! Ultieme zelfspot ook.
Pff, bloggen verslavend? Ik onderhoud zelf een stuk of wat blogs en ik volg minstens 100 andere bloggers. Ik zou elk moment kunnen stoppen. Echt! Geloof me nou.
@Svara, ik doe mijn best.
Dan weet je het wel 😉
.
Jeetje dit is opeens weer een hele andere wending… hoe kom je op het idee en gaan we allemaal die kant op… wie weet, wie weet…
Prachtige foto erbij… erg leuk met dat speciale aanplakbiljet…
Na één jaar is OBA net Geert Wilders. Principes zijn er om overboord gegooid te worden wanneer er even geen Hosanna wordt gepubliceert.
O,zalig zei Joke maar dat kwam door haar opvoeding(Anton Gleuf)
Eindelijk komt de clown binnen,
send in the clown!!!
http://www.youtube.com/watch?v=BnwJ5KIcKX4
van de neus!!
Waar is die plek van de foto?
Hartstikke goed bedacht en geschreven. Prima foto erbij. Mooie bal naar de blogger van het laatste deel. Succes Jezzebel!.
Pingback: Het onnavolgbare leven van een blogger – 2 | Jokezelf
Goede dialogen schrijven kan niet iedereen.
Jij kunt er best wat van.
@Jezzebel, dank je! Ben benieuwd naar jou bijdrage!
@Prometheus, Dank je, ook namens Moleskine!
@Mark, weet je het heel zeker? 😉
@Aline, de wending, tja, laat dat maar aan Moleskine over! De foto, dank je!
@Flair, ergens in Rotterdam (zie de tags), maar de plek ziet er nu heel anders uit.
@Ingrid, Dank je namens Moleskine. Dialogen schrijven daar is Moleskine een meester in, vind ik. Ik prijs me gelukkig met de samenwerking met Moleskine!!!
Ok,daar ben ik niet zo bekend.
Pingback: Het onnavolgbare portret van een blogger (slot) | jezzebel
het maakt me nieuwsgierig wat de reden is dat je op een paar mensen in de reactieruimte niet reageert….
zou je daar iets over kunnen zeggen?
hartelijke groet
@Svara, niets persoonlijks hoor, soms weet ik gewoon niet wat te zeggen, als reactie. Ik vond jou reactie erg mooi en was daar stil van… vandaar.
dank je
Zo, dat is weer een heel ander type verslaving!
Tot bijna de laatste alinea bleef ik trouwens in de veronderstelling dat het een bijeenkomst in het hiernamaals was…
Erg geslaagde illustratie!
@Svara, graag gedaan!
@Selma, dank je, ook namens Moleskine
Pingback: Het onnavolgbare leven van een blogger – 2 | Gouden verhalen